มีแม่เป็นหัวหน้าสถานีอนามัย ได้เคยติดตามแม่ไปเยี่ยมคนไข้ในหมู่บ้านต่างๆ ได้เห็นวิถีชีวิต ประเพณีวัฒนธรรมของแต่ละบ้าน ที่มีความผูกพันโดยไม่แบ่งแยกศาสนา แต่ภาพเหล่านี้กำลังเลือนหายไปจากความหวาดระแวง ไม่ไว้วางใจกัน จึงอยากรื้อฟื้นสายสัมพันธ์เก่าๆกลับคืนมาในบริบทใหม่

อีกประการหนึ่งคือผมเป็นหลานทวดโนราขาว ซึ่งเป็น “โนรามลายู” สังกัดเจ้าเมืองระแงะ เป็นโนราที่มีทั้งบทร้อง การร่ายรำและตัวละครผสมผสานระหว่างโนราไทยและมะโย่งของมลายู โนราประเภทนี้เป็นสื่อระหว่างชุมชนพุทธ-มลายูตั้งแต่สมัยเจ้าเมืองปัตตานี ยังมีการละเล่นในพิธีใส่บาตรหน้าบ้าน บ้านทุ่งคาเพื่อรำลึกถึงบรรพบุรุษร่วมกันทั้งพุทธและมุสลิม ซึ่งผมเป็นส่วนหนึ่งในการอนุรักษ์โนรามลายูร่วมกับพี่ๆน้องๆชาวทุ่งคา